Ελληνίδα ποιήτρια, εκπρόσωπος της Β' Μεταπολεμικής Γενιάς. Από το 1942 οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το 1948 διαδοχικά στη Χίο, το Τρίκερι και την Μακρόνησο. Το 1952 αφέθηκε ελεύθερη ως "αδειούχος εξόριστη". Τα βασανιστήρια και οι εξορίες της άφησαν μόνιμη κώφωση. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, σερβικά, ρωσικά, ισπανικά, κ.α. ενώ στο μεταφραστικό της έργο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων ανθολογίες γαλλόφωνης ποίησης, καθώς και ανθολογίες σλαβόφωνων ποιητών.
Την γνωριμία του ζεύγους Παιονίδη με την Βικτωρία Θεοδώρου την οφείλουν στη συγγραφέα Έλλη Αλεξίου το 1974 στην Αθήνα. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής της υπήρξαν αδελφικοί φίλοι οικογενειακώς. Αντάλλαζαν επισκέψεις στην Αθήνα, στη Λεμεσό αλλά και στην Νέα Υόρκη όταν ο Πανίκος Παιονίδης ήταν εκεί ως Σύμβουλος Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Αποστολής στα Ηνωμένα Έθνη.
Η κόρη τους, Μελίνα Παιονίδου, βάπτισε τον εγγονό της Βικτωρίας, Ιάσωνα.